Reżim polityczny, który nazwany został autorytarnym posiada silną władzę wykonawczą, która skupiona jest w rękach jednostki lub nielicznej grupy. Rządzący są w uprzywilejowanej sytuacji, ponieważ społeczeństwo nie ma nad nimi kontroli i nie może zrobić niczego, by się władzy sprzeciwić. Obywatele są kontrolowani przez państwo i jeśli w ogóle da się mówić w państwach autorytarnych o społeczeństwie, to jest ono sztuczne, by sprawić tylko jakieś pozory. Dobrze rozwinięty jest natomiast aparat przymusu i represji przeznaczony do porządkowania problemów z obywatelami. Częste są przypadki pójścia do więzienia bez wyroku sądu czy stosowania tortur. Tutaj, w systemie autorytarnym nie można jednak powiedzieć o tak wielkiej skali, jak w reżimie totalitarnym. Autorytaryzm nie zakłada też istnienia tajnej policji. W nim chodzi o to, by naruszyć wolność sumienia, ewentualnie wyznania, ale inne prawa są względnie zachowane. System ten nie narzuca obywatelom jednej ideologii. Można tutaj zaobserwować działanie partii opozycyjnych, jednak bez większego wpływu na politykę. Wybory do rządu w państwach autorytarnych są zawsze fałszowane, przeprowadzane w formie plebiscytu. Władza nie narusza raczej wolności kulturalnych i ekonomicznych obywateli. Przykładem takiego państwa w Europie jest Białoruś.
Państwo autorytarne jako środek dwóch skrajności
Napisz odpowiedź
Polskie społeczeństwo jest podzielone pod względem stanem zamożności i miesięcznymi dochodami. Ludzie władzy, nauki, a także dużego szczęścia pobierają niebanalne sumy, liczone w tysiącach złotych polskich na miesiąc. Żyją w wystawnych domach, drogich mieszkaniach w najlepszej okolicy, jeżdżą najnowocześniejszymi samochodami. Nie jest ich może przerażająco dużo, ale patrząc na to z perspektywy klasy najuboższej, to przerażająca liczba przedstawicieli polskiego społeczeństwa. Klasa usytuowana pośrodku ma stałe miesięczne dochody ze swojej pracy, nie jest to suma, która nakłania do wielkich oszczędności czy co tygodniowych wizyt w salonach kosmetycznych, najdroższych butikach, czy częstych wyjazdów zagranicznych, ale kwota ta pozwala utrzymać rodzinę czteroosobową, nie odmawiając sobie każdej przyjemności. Klasa ostatnia, znajduje się w sytuacji dramatycznej. Pieniędzy w przeliczeniu na miesięczne opłaty, wydatki na żywność i zdrowie nie pozwalają w żadnym wypadku na nic innego. Często są takie sytuacje, że człowiek musi wybrać pomiędzy wizytą u lekarza z ciężką chorobą a bochenkiem chleba, który stanowi praktycznie jedyny pokarm dla takiej osoby. Co robi z tym państwo? Niezbyt wiele, żeby dostać zasiłek czy rentę obywatel musi przejść przez masę biurokracji, w której czuje się zagubiony, a pensje najbogatszej klasy rosną nadal.
O polityce mówi się w odniesieniu do najróżniejszych aspektów i kwestii i choć jest pojęciem wielopłaszczyznowym, zwykło się klasyfikować ją przede wszystkim w kategoriach państwowych. Szerokiemu gronu znana jest głównie polityka kraju, ale nieobce są inne, pokrewne tematy określane tym mianem. Oczywiście najczęściej mówiąc o polityce, ma się na myśli znaczenie ogólne, a z nim sposób, w jaki zarządzany jest kraj. Polityka danego kraju, to pomysł na to, jak ma ów kraj funkcjonować, co popierać, czemu się przeciwstawiać, co promować. To również wszystkie decyzje i kroki podjęte w celu uzyskania określonego, pożądanego efektu końcowego, jak choćby zwiększenie przyrostu naturalnego (tzw. polityka prorodzinna), obniżenie kosztów funkcjonowania państwa, czy zawieranie porozumień międzynarodowych, mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa narodowego. Dzięki sprecyzowaniu oczekiwań co do sytuacji w kraju oraz logicznemu podejściu do polityki, udaje się właściwie nim zarządzać i osiągać korzyści na wielu płaszczyznach.
Okres kampanii wyborczych to czas, kiedy każda z partii pretendujących do sprawowania władzy w państwie prezentuje swój pogląd na kraj, jego rozwój, bezpieczeństwo, wzbogacanie się, gospodarkę i inne. Polityka, jaką chcą realizować przyszli rządzący ma ogromny wpływ, najpierw na wynik wyborów, a następnie, na losy kraju. Wyniki wszak uzależnione są w dużej mierze od zgodności obietnic przedstawicieli danej partii z oczekiwaniami społeczeństwa. W czasie kampanii specjaliści ds. programów wyborczych zalecają kładzenie szczególnego nacisku na kwestie budzące u ludzi skrajne emocje, bo dzięki nim właśnie są oni w stanie opowiedzieć się za programem lub przeciw niemu. Kampanie wyborcze pełne są więc postulatów, wniosków i projektów zmian, modernizacji i ulepszeń, mających na celu rozbudzenie nadziei, że polityka nowego rządzącego coś zmieni, a przede wszystkim uratuje, czy znacząco poprawi. Najczęściej więc padają hasła nie na temat obronności, sytuacji międzynarodowej, czy gospodarce, a o tym, co przeciętnego obywatela interesuje najbardziej: polityka rodzinna, ochrony zdrowia i mieszkaniowa.
W czasie kryzysu, deprymującego bezrobocia, coraz większej biedy i ludzi żyjących na granicy ubóstwa lub daleko za nią, szczególnie słuszne wydają się operacje i projekty, mające zapewnić państwu niezmienność cen. Jednym z kluczowych w tym zakresie zadań banku centralnego, któremu podlega polityka monetarna jest takie działanie, które będą stały na straży niezmiennych cen. Samo zapewnienie stabilności finansowej to kwestia niezmiernie skomplikowana, opierająca się na wpływaniu na wartość kursów walut, czy wskaźnik podaży pieniądza. Bank centralny ma za zadanie zrealizowanie celów, do których dąży polityka pieniężna, a cała procedura wymaga wdrożenia specjalistycznej i dobrze opracowanej strategii. Sfera polskich cen, panowania nad inflacją, podażą pieniądza i form, w jakich występuje (papiery wartościowe, depozyty, monety, banknoty itd.) jak również skuteczna i właściwie opracowana polityka monetarna kraju leży w rękach Rady Polityki Pieniężnej, Narodowego Banku Polskiego i Komisji Nadzoru Finansowego.
Francuskie siły zbrojne kolejny raz będą służyć interwencyjnie na afrykańskim kontynencie, a dokładniej na terenach Mali. Obszar Mali to dawna francuska kolonia, obecnie zasiedlona przez czarnoskórą ludność. Pustynne tereny Mali zamieszkiwane są przez odrębnych etnicznie Tuaregów, którzy nieustannie od wielu lat skarżą się na dyskryminacje i wykorzystywanie przez władze centralne, dlatego co jakiś czas urządzają zbrojne powstania. Dyktatorem został Muammar Kadafi. Kiedy nastąpiła arabska wiosna i rewolucyjny ruch dotarł do Libii, Kadafi wezwał do pomocy dłużników z Mali. Malijczycy walczyli dzielnie do samego końca, aż do momentu kiedy los ich przywódcy został przesądzony, wrócili do domu, opróżniając jednocześnie magazyny libijskiego wojska. Mając zapasy nowoczesnego sprzętu zbrojnego, w marcu zeszłego roku Malijczycy ogłosili powstanie na północy kraju nowego niepodległego państwa, Azawadu. Jednak pomyślny i sielankowy stan nie trwał długo. Sojusz Tuaregów składają się z sił pięciu odrębnych ugrupowań, w tym jedne z nich są nacjonalistyczne i laickie, reszta to radykalni islamiści. W czerwcu zeszłego roku dżihadyści odwrócili się od wspólnego sojuszu, wprowadzając własne porządki i zasady. Dżihadyści ustanowili również surowe prawo religijne, wprowadzili publiczne egzekucje, zakazali uprawiania sportów i zabronili słuchania muzyki. Warto dodać, że ojczystą muzyką Mali jest blues, wokaliści pochodzący z tego kraju należą do jednych z najbardziej popularnych muzyków i wokalistów.
Polityka rozumiana jest dziś jako nauka społeczna i humanistyczna. Sama nazwa tej dziedziny wywodzi się od greckich słów: poly- różnorodność i polis- miasto- państwo. Powstało wiele definicji polityki, jest dziś rozumiana na mnóstwo sposobów. Arystoteles uważała, iż polityka to sztuka kierowania państwem, niewątpliwie miał rację. Jednak najpopularniejsza teoria, pochodząca od Maksa Webera mówi o tym, iż nauka ta winna służyć dyskusji i rozwiązywaniu sprzecznych interesów społecznych, wykorzystując przy tym środki takie jak manipulacja, perswazja, negocjacja, kompromis lub przymus. W praktyce polityka oznacza po prostu władzę i sterowanie systemem politycznym, obywatelami należącymi do danego państwa. Polityka obejmuje sytuacje dziejące się w państwie, jak i międzynarodowe, wszelkie stosunki z innymi krajami, spotkania, zawieranie paktów czy przystępowanie do układów i organizacji międzynarodowych. Ludzie uprawiający politykę winni mieć odpowiednie wykształcenie, doskonałą znajomość historii, przynajmniej współczesnej, racjonalnie podchodzić do rozwiązywania konfliktów, zważać na głos społeczeństwa, zwłaszcza, gdy w państwie panuje demokracja. Polityk przecież reprezentuje cały kraj na arenie międzynarodowej, więc cokolwiek powie, zostanie zapamiętane, skomentowane i tak będzie postrzegana jego ojczyzna. Poza tym decyzje, które podejmują politycy w grupie są wiążące dla całego narodu, wykonywanie ich jest obowiązkiem obywateli.
Organizacje typu non profit silnie powiązane są z ekonomią, polityką i reprezentacją państwa. We współczesnej Polsce z każdym rokiem przybywa organizacji pozarządowych, z czego niewątpliwie należy się cieszyć. Jest to przejaw pomocy słabszej grupie ludzi, do których skierowana jest dana organizacja. Grupami docelowymi, którym pomagają organizacje pozarządowe są przede wszystkim dzieci, ludzie starsi, ciężko chorzy. Wyróżnia się dwa typy organizacji: stowarzyszenia i fundacje. Różnią się one tym, że w tych pierwszych kapitałem procentującym są ludzie, a w tych drugich- pieniądze. W stowarzyszeniu można działać jako wolontariusz lub osoba zatrudniona. Wolontariat jest bardzo powszechny wśród dzisiejszej młodzieży. Pomóc można w różnoraki sposób: ucząc dzieci w świetlicy środowiskowej, organizując imprezy charytatywne, wpłacając darowizny lub ofiarowując potrzebne przedmioty. Wolontariuszem można być ciągle lub też jednorazowo. Fundraiserem zostaje się w momencie przekazania wybranej sumy pieniędzy do określonej fundacji. Liczna NGO’ sów wpływa na wizerunek polskiej polityki. Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy Jurka Owsiaka znają ludzie na całym świecie, a suma zbierana w ten jeden dzień w roku jest ogromna, co tylko pokazuje mentalność Polaków. NGO’s są niejako wizytówką dla praworządności w państwie.
Kara śmierci nadal obowiązuje w wielu miejscach na świecie, szczególnie w Azji i Afryce. To że jest ona dehumanizująca, odstręczająca i napawająca odrazą nikt pisać nie musi- to oczywiste. Jednak skoro tak jest, to dlaczego nadal się ją stosuje? Zwolennicy tej formy represji twierdzą, że kara ma działać odstraszająco, musi więc być bezwzględna, zapobiega popełnianiu dalszych przestępstw i wyklucza poczucie bezkarności morderców, państwo nie musi płacić za utrzymanie więźnia. Przeciwnicy karania ludzi w ten sposób mówi, iż w momencie pomyłki sądowej nie ma możliwości naprawienia błędu, kara ma działać także wychowawczo, więc możliwość pozostania przy życiu nauczy skazanego nowego zachowania i da mu szansę na poprawę. Kara śmierci w Polsce została po raz ostatni wykonana w 1988 roku, została zastąpiona dożywotnim pozbawieniem wolności. Argumenty za i przeciw są racjonalne. Skoro zabił, niech sam zginie, ale z drugiej strony, morderca nadal jest człowiekiem i przysługuje mu godna śmierć. System demokratyczny wyraźnie mówi, iż podstawowym prawem człowieka jest prawo do życia. Znaczna część krajów przyjęła ten system za właściwy,więc i kara śmierci została z nich usunięta. Jednym z wyjątków są Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, gdzie ten rodzaj kary nadal tam obowiązuje.
Nie od dziś wiadomo, że dzieci są przyszłością narodu. To prawda dość uniwersalna, odnosząca się do wielu zagadnień i komponująca się z rzeczywistością na wielu płaszczyznach. Dziecko bowiem, to nie tylko dobro jednostki, jaką jest rodzina, ale kluczowy element rozwoju ekonomiczno – gospodarczego społeczeństwa i kraju. Całościowa polityka państwowa, mająca na celu wszechstronny, intensywny rozwój kraju we wszystkich jego aspektach przewiduje więc wsparcie i stymulację wszelkich działań ułatwiających podjęcie decyzji o powiększeniu rodziny. Polityka rodzinna ma na celu realizowanie takich projektów i pomysłów, które umocnią stabilność przede wszystkim finansową rodziny, jednej z fundamentalnych jednostek społecznych. Dołożenie wszelkich starań, by w kraju rodziło się więcej dzieci, docelowo zaś było więcej porodów niż zgonów, w sytuacji tak drastycznego niżu demograficznego wydaje się być koniecznością. Tym bardziej, że wiele par decyduje się na jedno dziecko wbrew sobie i własnym marzeniom o większej rodzinie. Obawiają się, że polityka państwowa nie zapewni im możliwości pracy, która pozwoli utrzymać większą ilość dzieci.