W doktrynie społecznej nauki Kościoła wyróżnia się bardzo nietypową cechę: człowiek jest traktowany jako jednostka i uznaje się wyjątkowość każdej jednostki. Jest to tak zwana personalistyczna wizja ludzkiej osoby. Jednostkę traktuje się tak, ponieważ posiada ona duszę, która jest jedyną drogą do uzyskania życia wiecznego. W tym ujęciu chroni się szczególnie godność człowieka, jego wolność, lecz wolność od grzechu, czyli zła i ostatecznym dążeniu do świętości. Społeczeństwo współpracuje ze sobą na zasadzie solidaryzmu społecznego, usuwa się tutaj podział hierarchiczny w strukturze ludności, każdy jest tak samo ważny. Rodzina jest podstawową komórką społeczną, otoczeniem, gdzie ma miejsce socjalizacja pierwotna. Pojęcie państwa w doktrynie nauki społecznej Kościoła jest wspólnota, dążąca do zapewnienia ludziom godnych warunków do życia. Państwo winno się też charakteryzować subsydiarnością, czyli pomagać obywatelom słabszym, ale tylko w sytuacji, gdy wyraźnie nie dają sobie rady. Naród ma tutaj prawo do obywatelskiego nieposłuszeństwa, w razie gdyby władza łamała prawo. Kwestie związane z ekonomią reprezentuje gospodarka rynkowa, z naciskiem na potrzeby socjalne. Zdecydowanie najwybitniejszym przedstawicielem tej doktryny politycznej był Jan Paweł II.